Keso ano? Keso kasi! Keso dapat.

Kakatapos ko samahan ang aking pusang si Choco para maglabas ng sama ng loob sa aming maliit na bakuran. Pansin ko na hindi na ganun ka lamig. Ang ihip ng amihan mula sa hilaga na nagdadala ng lamig ay parang humihina na. Senyales na ang posisyon ng mundo sa orbito nito ay papalapit na sa araw. Mas nagiging madali makakita ng shooting stars sa mga panahon nito. Sa aking paglalakad ng payapa sa maaliwas na gabing ito sa munti kong hardin, habang ginagawa ni Choco ang dapat niyang gawin, napaisip ako tungkol sa “kakesohan” ng tao.

Alam mo yun? Yung mga pagkakataon na animo eh para kang nandidiri sa mga sinasabi mo? Yung tipong habang nanunuod ng sine o telebisyon eh kinikilig ka na hindi mo alam kung bakit? Pag mahilig ka naman magbasa, yun yung tipong inuulit-ulit mong parte na basahin? May ginagawa ka na parang sobra sa normal na dapat na kilos para sa isa pang nilalang? Minsan may kasama pang luha na pilit mo ikinukubli na hindi makita…

Keso Eweee….. Keso yuck…. Keso anu ba yan….

Natatawa ako! Sabagay, sabi ko sa aking sarili, hindi ka nga naman talaga mapapakain ng mga kakesohan na ito. Hindi mo mararating ang mga pangarap sa buhay sa kakesohan na ganito. Sa mundo o buhay na kung saan ang matibay ang siyang natitira, hindi nakapagtataka na ang tao ay tila naturuan nang ikubli ang kanyang mga emosyon. Emosyon ng tunay na nararamdaman para sa pamilya, kaibigan at lalong lalo na sa iyong kabiyak o pinakamamahal.

Ang presyo ng isang painting ni Da Vinci tulad ng Mona Lisa ay sapat na upang pakainin ang lahat ng batang matutulog ng gutom sa buong mundo sa gabing ito. O ang himig ng mga kumposisyon ni Mozart o Bach na ipinaririnig sa mga batang sanggol ay maaring makatulong upang sila ay maging “gifted”. Na ang isang Bob Ong ay maaring sumikat na hindi kinakailangan makita o makilala. Mga makapangyarihan kung tutuusin, lahat dahil lamang sa pagpapakita o pagpaparamdam ng tunay na damdamin. Hilig natin mga kakesohan sa musika, palabas o babasahin. Pero para manggaling mismo sa iyo, ang tunay mong nararamdaman, nakakahiya. kahibangan nga ba? Nakakabaliw.

Maaring OO, kakesohan nga. Kesong hindi magpapayaman saiyo, Kesong hindi ka papakainin, kesong maari pang maging balakid upang makamit ang sukat ng tagumpay na hinihiling ng mundo. Ang punto ko dito ay simple lang, bakit kailangan ng tao mahiya magpakakeso kung tunay naman niya itong nararamdaman? Ano nga ba ang nakakahiya kung sasabihin mo ang totoo mong nararamdaman para sa magulang, kapatid, kaibigan o iyong minamahal? Maghihintay ka na lamang ba kung wala na sila? Maari kaya na ang kakesohan na ating itinatago, ikinakahiya o iniiwasan ang susi sa tunay na kaligayahan o kasiyahan ng ating puso’t kaluluwa? Ang dahilan kung bakit tayo nabubuhay at nais patuloy na mabuhay?

Hindi ako ma kesong tao. Nagtatanong lang naman.

Hmmm… Isip isip…..

Keso ano? Keso Kasi! Keso Dapat.

(*pati ata ang blogspot ayaw sa kakesohan...Lolz
Ayaw lumabas ang word verification pag comment embedded sa post.
Naayos ko na. Sa lahat na nagtry. Maraming salamat.
Please check yours too kasi marami rin ako nadaanan na ayaw. tnx!)